Istnieje wiele rodzajów dermatoz skórnych, które rozwijają się u osób w różnym wieku. Do najczęściej diagnozowanych należy trądzik pospolity. Jeśli przyjmuje postać bolesnych guzków wypełnionych ropną wydzieliną, określany jest jako trądzik torbielowaty. Jest to poważna choroba skóry, która często wymaga długotrwałego leczenia i może powodować powikłania w postaci trwałych, nieestetycznych śladów. Jeżeli podejrzewasz, że wykwity na twojej skórze mogą mieć takich charakter, koniecznie umów się na wizytę u dermatologa. W tym artykule przeczytasz najważniejsze informacje o trądziku torbielowatym.
Spis treści:
.
Szacuje się, że trądzik pospolity (zwyczajny) dotyczy przeszło 80% nastolatków, ale także dużego odsetka osób dorosłych. Na podstawie wyglądu wykwitów i towarzyszących im objawów wyróżnia się kilka odmian tej przypadłości. Jedną z nich jest trądzik torbielowaty (acne phlegmonosa), określany również jako ropowiczy. Ten typ charakteryzuje się powstawaniem zmian skórnych w postaci torbieli.
Zmiany takie wypełnia ropa, która powiększając się, powoduje dyskomfort, tkliwość, a nawet dolegliwości bólowe. Jest to szczególnie kłopotliwa odmiana trądziku, zarówno pod względem trudnego, często długotrwałego leczenia, jak i dużego ryzyka powikłań w postaci blizn i przebarwień. Na szczęście trądzik torbielowaty występuje znacznie rzadziej niż klasyczny, słabiej nasilony trądzik zwyczajny.
.
Podobnie jak za inne postacie trądziku, również w tym przypadku etiologia choroby jest bardzo złożona. Istotną rolę odgrywa głównie nadprodukcja sebum skórnego wydzielanego przez ujścia mieszków włosowych (pory). Są to drobne kanaliki w skórze, z których wyrastają włosy i wydostaje się wspomniany łój — odpowiada on za nawilżanie i natłuszczanie skóry. Przy jego nadmiarze w połączeniu z zanieczyszczeniami dochodzi do zatykania porów i powstawania zaskórników. Do zablokowania kanałów wyprowadzających sebum przyczyniają się również zaburzenia proliferacji komórkowej, czyli wzmożone rogowacenie naskórka w obrębie porów.
Zarówno za nadreaktywność gruczołów łojowych, jak i nadmierne złuszczanie komórek martwego naskórka może odpowiadać układ hormonalny, głównie nadmiar męskiego hormonu — testosteronu oraz jego pochodnych. Męskie hormony płciowe wydzielane są także u kobiet, m.in. przez jajniki, dlatego ten problem dotyczy obu płci.
Wahania hormonalne są normą w okresie dojrzewania, dlatego to u młodzieży często powstaje trądzik torbielowaty. Jednak gospodarka hormonalna może być zachwiana również w dorosłym życiu. Wpływ na nią mają m.in. choroby współistniejące, przyjmowanie niektórych leków, styl życia i stan fizjologiczny. W przypadku kobiet częste przyczyny trądziku torbielowatego mają związek z ciążą, stresem czy okresem menopauzy. Objawy mogą też nasilać się i ustępować w zależności od dnia cyklu menstruacyjnego.
Ponadto za nadmierną aktywność gruczołów łojowych może odpowiadać wiele czynników, w tym:
Trądzik torbielowaty ma złożoną etiologię. Jako przyczyny jego powstawania należy wymienić także bakterie, które intensywnie namnażają się przy zbyt dużej ilości sebum zgromadzonego w porach. Substancje powstające w wyniku rozkładu drobnoustrojów inicjują lokalny stan zapalny skóry.
.
Wyjaśniając, jak wygląda i czym jest trądzik torbielowaty, warto zaznaczyć, że jest to schorzenie, w przebiegu którego ropne torbiele nie są jedynym objawem. Niemal zawsze ten typ niedoskonałości rozpoczyna się od powstawania guzków, które stanowią stopniowo gromadzącą się wydzielinę. Zgrubienia takie wyczuwalne są pod skórą. Z czasem, gdy narastają, towarzyszy im obrzęk, a także tkliwość i ból występujący zwłaszcza podczas dotyku. Ten typ zmian określany jest jako trądzik guzkowo-torbielowaty. Najczęściej obserwuje się także inne niedoskonałości pojawiające się na twarzy. Chorobie towarzyszą krostki, przetłuszczanie i miejscowe łuszczenie skóry, zaskórniki.
W przebiegu tego schorzenia pryszcze przyjmują postać torbieli i cyst. Niekiedy po ich pęknięciu wypływa biały lub żółty płyn. Torbiele mogą występować pojedynczo lub w skupieniu, tworząc obszerne zgrubienia. Wykwity zwykle otoczone są czerwoną obwódką, za co odpowiada toczący się stan zapalny. Zmiany wypełnione ropą niszczą zdrową tkankę skórną, dlatego nawet po zagojeniu mogą pozostawiać po sobie ślady w postaci blizn i przebarwień. Do powstawania blizn przyczynia się przede wszystkim niewłaściwa pielęgnacja, głównie wyciskanie pryszczy.
W większości przypadków trądzik pojawia się na skórze twarzy. Jednak obecność ropnych zmian stwierdza się również na dekolcie, ramionach czy plecach. Zdarza się też, że wykwity mają spore rozmiary, nawet kilku centymetrów i przypominają czyrak. Dotyczy to zwłaszcza zmian zlokalizowanych na ciele np. pośladkach. Ten typ niedoskonałości częściej występuje u mężczyzn niż u kobiet.
.
Aby wyleczyć trądzik torbielowaty, zaleca się wielokierunkowe działanie pod okiem dermatologa. W wielu przypadkach, zwłaszcza przy ciężkim przebiegu choroby, konieczne jest stosowanie preparatów miejscowych i doustnych. Do takich należą środki wykazujące działanie przeciwzapalne, przeciwbakteryjne czy normalizujące pracę gruczołów łojowych. Najczęściej zalecane silne leki systemowe to antybiotyki z grupy tetracyklin, a także retinoidy.
W przypadku trądziku torbielowatego bardzo ważne jest unikanie zanieczyszczeń i możliwości nadkażenia otwartych zmian. Kluczową rolę odgrywa więc właściwa higiena. Należy dokładnie oczyszczać skórę przynajmniej dwa razy dziennie, stosując żele i pianki przeznaczone do wrażliwej cery, które jednocześnie koją podrażnienia i łagodzą stan zapalny skóry.
W skrajnych przypadkach, przy bardzo dużych i bolesnych zmianach wskazana bywa interwencja chirurgiczna, która polega na oczyszczeniu ropnia. Bezpośrednio na wykwity mogą być podane też środki sterydowe.
.
Zdrowa dieta, unikanie czynników mogących nasilać objawy, a także systematyczna pielęgnacja stanowią istotne aspekty leczenia trądziku. Jednak w tym przypadku zwykle to nie wystarcza.
Osoby cierpiące na trądzik torbielowaty muszą uzbroić się w cierpliwość. Jest to szczególnie uciążliwa postać dermatozy, która wymaga systematycznego leczenia wspartego właściwą pielęgnacją skóry. Proces leczenia może trwać nawet kilkanaście miesięcy.
Do nasilenia trądziku i powstawania blizn czy przebarwień pozapalnych przyczynia się głównie niewłaściwa pielęgnacja. Pryszczy kategorycznie nie można wyciskać samodzielnie. Ułatwić odchodzenie ropy z cysty mogą natomiast specjalne preparaty przeciwtrądzikowe.
Osoby, którym nie udało się uniknąć komplikacji po trądziku, mają do dyspozycji metody oferowane przez współczesną medycynę. Obecnie do usuwania powstałych zmian stosuje się różnego rodzaju zabiegi z zakresu dermatologii, kosmetologii i medycyny estetycznej m.in. terapie laserowe.
